Skórcz - historia

Skórcz - niewielkie miasteczko uznaje się za najstarszą miejscowość Kociewia utożsamiając go z umieszczonym na mapie przez Ptolemeusza w Ii wieku n.e. Scurgonem - osadą na szlaku bursztynowym.

Wzmiankowana w dokumentach z roku 1339 wieś Schircz wywodzi swą nazwę od rzeki Szorycy zwanej wówczas Skorzycą. W 1305 wraz z ziemią borzechowską Skórcz znalazł się pod panowaniem krzyżackim, a w roku 1339 otrzymał prawo chełmińskie. Mało wiadomo o rozwoju wsi w czasach krzyżackich. Do historii przeszedł natomiast rok 1458,gdy pod miastem rozegrała siębitwa polsko - krzyżacka, w której rozbito 300 osobowy oddział zakonny z Gniewa, zabijając około 50 zbrojnych i biorąc do niewoli 60 Krzyżaków.

W czasach I Rzeczypospolitej Skórcz należał do starostwa w pobliskim Osieku. Na one czasy był dużą wsią posiadającą prócz kościoła także 2 karczmy, młyn wodny, 9 zakładów rzemieślniczych i 1 kram oraz wytwórnia wina. Pod koniec XVI wieku starosta Barzewicz, gorący zwolennik Lutra, doprowadził do przejęcia na ponad 30 lat skórczewskiego kościoła przez tutejszych ewangelików. Wojny szwedzkie spowodowały upadek wsi i zahamowanie jej rozwoju na blisko 200 lat. Skórcz stanowił znaczny ośrodek polskości w tej części Kociewia.

Świadczy o tym fakt powołania pierwszego na Pomorzu Gdańskim polskiego Banku Ludowego (w roku 1866) echem odbił się strajk szkolny w latach 1906-07 jego przebieg w Skórczu był bardzo dramatyczny - część dzieci została skatowana przez pruskiego nauczyciela i konieczne było udzielenie pomocy lekarskiej, a kilkunastu rodziców zostało uwięzionych przez władze niemieckie. 27 stycznia 1920 roku do miasta wkroczyły oddziały Hallera. "Błękitna Armia" przeciągnęła przez Skórcz. Wzrost liczby mieszkańców, działalność zakładów przemysłowych oraz nauczycieli władz na polu kultury doprowadziły do nadania Skórczowi 1934 r. praw miejskich.

Skórcz rozciąga się z północy na południe, wzdłuż rzeki Szorycy. Z północnego zachodu dochodzi do miasta droga ze Starogardu, a z północnego wschodu z Gniewa. Obie łączą się z tzw. "obwodnicę", pozwalającą ominąć stare centrum i udać się dalej w kierunku Smętowa, Osieka, Warlubia lub Zblewa.