Kleszczewo, ostatnie zabudowanie przed Lipią Górą
Szukaj tematów patrząc na to, co się ma
(Kurier Zblewski, 22.08.2010)
Skromny dom, lekko mówiąc niedoinwestowane gospodarstwa rolne. Chyba puste budynki inwentarskie. Było to lat temu sześć. Pani Monika Siebner siedziała w fotelu w kąciku pokoju i czytała świętą książeczkę. Czytała bez okularów...
Funkcjonuje jeszcze w społeczeństwie takie powiedzenie: O zęby, zęby, żeby nie te zęby, to byłaby d… z gęby. Zaraz po wojnie i ja pojechałem z siostrą Danusią do dentysty w Starogardzie z bolącym zębem. Cały w strachu wsiadłem do pociągu na stacji w Zblewie. Podróż mi się wcale nie dłużyła, wręcz przeciwnie, minęła błyskawicznie. W którym miejscu, na jakiej ulicy mieścił się gabinet dentystyczny, nie pamiętam.
Zapada dziś decyzja, że muszę dotrzeć do znajomego Franciszka Żurawskiego z Wielbrandowa, z którym chcemy objechać te miejsca, gdzie w czasie działań wojennych zostały zniszczone radzieckie i niemieckie czołgi. Franek w tym czasie miał 6 lat i pamięta doskonale, gdzie one stały. Do tego spotkania miało dojść na początku maja br., lecz jakoś schodziło.
Przemysław Kostuch - ur. 14.06.1969 r. w Gdyni, inż. informatyk, specjalizacja grafika komputerowa, nauczyciel muzyki, fotografik, DJ, wodzirej. Od 2001 r. mieszka w Kleszczewie Kościerskim. Żona Joanna, dzieci: Sandra (6 l.) i Sebastian (4 l.).
Z Przemysławem Kostuchem rozmawia Tadeusz Majewski.
Mówi inspektor ds. inwestycji w Urzędzie Gminy Zblewo Jerzy Scharmach
Wspomniałem w lipcowym "okienku", że mimo wakacji u nas, w gminie, inwestycje idą pełną parą. Ostatnio zakończyliśmy budowę trzech świetlic. Pierwszą, w Miradowie, uroczyście otworzyliśmy 14 sierpnia. Otwarcie połączyliśmy z radosnym festynem zorganizowanym dla mieszkańców tej miejscowości. Szczególnie uradowane były dzieci, gdyż miały u siebie jakby cząstkę Gminnego Dnia Dziecka, który odbył się w Zblewie 1 czerwca. Przekazaliśmy tę świetlicę w przekonaniu, że będzie dobrze służyła społeczeństwu Miradowa.
Tak szybko to wszystko leci, że się człowiek nie obejrzy, a tu już mamy XI Festiwal Kultury Łowieckiej Knieja 2014 Sierakowice - Ostrzyce. Zwyczajowo jako koło łowieckie wystawiamy poczet sztandarowy. Jakie z tym są trudności, nie będę opisywał. W tym roku poprosiłem Krzysztofa Walkowskiego, Sławka Kuklińskiego, Daniela Dworakowskiego i Wiesia Jabłonkę - z tych osób miał być poczet, w rezerwie miałem być ja. Krzysiowi i Sławkowi coś wypadło i nie mogli być, z tym że Krzyś załatwił Andrzeja Liedtkie w swe miejsce, a Wiesiu sam zatelefonował, że jest do dyspozycji. Tym razem samochód użycza kolega Daniel. Ruszamy w drogę.
Ta niedziela jest dla mnie niezwykła, gdyż z kolegą Krzysiem Bąkowskim udajemy się na spotkanie kynologiczne zorganizowane przez Zarząd Koła Łowieckiego "Szarak" Tczew, Komisję Kultury i Tradycji Łowieckiej i Komisję Kynologiczną ZO PZŁ w Gdańsku. Jadę sam, gdyż w chwili obecnej nie posiadam psa myśliwskiego. Co innego Krzysiu - ma psa i to z rodowodem. Jadąc martwimy się, że tak wysoka temperatura nie sprzyja psom.
Mamy nowy sprzęt rehabilitacyjny!
W lipcu br. do naszej gminy po raz drugi dotarł transport ze sprzętem rehabilitacyjnym. Tak jak w ubiegłym roku dzięki uprzejmości niemieckiego darczyńcy Waltera Matt nasza wypożyczalnia, która mieści się w szkole w Bytoni, wzbogaciła się o kilkadziesiąt przedmiotów ułatwiających funkcjonowanie w życiu codziennym osobom niepełnosprawnym.
Jedziemy do Barłożna. Joachim jest stażystą. Ciekawi go, w jaki sposób znajduję tematy do reportaży. Kiedy wyjaśniam, zauważa, że wszystko u mnie opiera się na znajomości terenu.
- No niby tak - odpowiadam - ale przecież kiedyś musiałem jeździć pierwszy raz.
Rok temu Justyna Czarnota wystąpiła na Festynie Kociewskim. Pięknie śpiewała "Grechutę". Ma w głosie to coś, co budzi dreszcz. Podziwiali ją nawet menedżerowie profesjonalnych zespołów. Przez rok tu i tam ktoś mi z uznaniem mówił o rodzinnym zespole muzycznym "Czarnanuta"...
W poniedziałek w Zblewie było gorąco jak gdzie indziej. Stefania Harthun z rodziną - z synem, synową i wnuczkami (na zdjęciu) - przebywała w domu stojącym przy ulicy Kościerska. Numer 10. - Przed godziną czwartą siedzieliśmy w kuchni - mówi pani Stefania. - Słyszeliśmy grzmoty i widzieliśmy przez okno błyskawice. Pioruny chodziły jak takie żmije na niebie.
Tekst i zdjęcia z poniedziałkowego wydania "Dzień Dobry Starogard"
Dziś zmarł Jan Majewski. A wydawało się nam, że jego odejście jest niemożliwe, że jeszcze długo, długo będzie śpiewał w domu włoskie arie, wysyłał komentarze do portali, przyglądał się, jak rosną drobniutkie figowce i inne egzotyczne rośliny w jego pokoju i oczywiście pisał nadal wiersze do tomu jedenastego (dziesiąty już skompletował, mam zapisany w notatniku komórki podyktowany przez niego tytuł). Szkoda, że ani Michał, ani ja nie zdążyliśmy przywieźć mu i przeczytać pięknej recenzji autorstwa Tadeusza Kubiszewskiego na temat jego ostatniego tomu pt. "Ludzie i kwiaty", zamieszczonej w poniedziałkowym numerze pisma "Dzień Dobry Starogard" ("wrzucę" ten tekst za około 2 godziny). Inna rzecz, że tych pięknych recenzji Ojciec zebrał całkiem sporo, napisanych przez najprzedniejszych polskich krytyków. Niżej zamieszczam recenzję Zbigniewa Chojnowskiego, opublikowaną w "Toposie" po wyjściu tomu "Z ziemi i z obłoków". Myślę, że Jan Majewski bardzo by się ucieszył, gdybyście przeczytali dzisiaj kilka jego wierszy. Część z nich, w tym tomiki, mam w PDF-ie na jego blogu przy tym portalu.
Tadeusz Majewski
To było około 1948 roku. Mój ojciec wydzierżawił kawałek ziemi z byłego majątku Helmuta Hermana w Białachówku i posiał len. Nawet byłem z tego dumny, że mamy trochę pola obsianego tym złotem, o którym pisze pani Regina w tej części. Piękny był widok, jak len zakwitł. Jakby błękit nieba wylał się na to nasze pole. No i przyszedł czas zbioru. Całą rodziną ten len kiściami wyrywaliśmy z ziemi i wiązali w maleńkie snopki, które zestawiliśmy w maleńkie sztygi (jak kiedyś kopy żyta). Wkrótce wujek Franc zabrał len na wóz i zawiózł do roszarni, a ojciec otrzymał jakąś gratyfikację - były pieniądze i olej lniany.
Piekło, wioszczyna przylgnięta do wiślanego wału. Do Sztumu 12 kilometrów, do Malborka 25. Aż roi się tu od rozmaitych historii. Oto dwie bardzo podobne, choć - tak powiedzmy - odwrotnie proporcjonalne. Zaczęły się właśnie w Piekle, rozgrywały potem w różnych miejscach i różnym czasie, ale to ma w tych opowieściach niewielkie znaczenie.
