W marcu tego roku w Jabłówku odbyły się wybory sołtysa. Do walki stanęli: Irena Kieruzel i Mirosław Lis. Poprzednio sołtysem był Bogdan Łaski. Zrezygnował z powodów zdrowotnych. Pani Irena wygrała stosunkiem głosów 18 do 5. Wszystkich mieszkańców w Jabłówku jest około 278. Na wybory przyszły 24 osoby.
Z Ireną Kieruzel rozmawia Tadeusz Majewski.
Partycja Hamerska poddając krytyce mój artykuł, porusza, choć niestety bardzo pobieżnie, tyle wątków, że naszej polemice grozi przekształcenie się w bardzo obszerny ciąg specjalistycznych artykułów, które chyba raczej będą zniechęcać, niż zachęcać czytelników do problematyki regionalnej. Dlatego pozwolę sobie w tym miejscu po raz ostatni ustosunkować się do spraw związanych z tekstem mojego autorstwa o regionalizmie na Kociewiu, który został zamieszczony w ostatnim numerze "Rydwana". Chyba o wiele czytelniej i rzetelniej będzie, gdy moja Polemistka, w sytuacji gdy nie zgadza się z analizą którą przedstawiłem, zaprezentuje nam swój punkt widzenia w osobnym artykule naukowym, który jak sądzę z miłą chęcią przyjmą regionalne periodyki lub portale internetowe.
Pozwolę sobie spuentować tutaj po raz ostatni jej zarzuty w tej materii, mające nie za bardzo związek z tytułowym IV Kongresem Kociewskim, o którym jak najbardziej możemy dalej dyskutować. I choć Patrycja Hamerska zdaje się uważać, że wystarczy, że każdy tekst, który kongres ma w tytule, z definicji o nim mówi, to jednak według mnie obie te spraw są dość luźno ze sobą powiązane. I dlatego wyraźnie je chcę tu oddzielić.
Najpierw chciałbym przypomnieć, że dobrym zwyczajem akademickim polemizowałem z treścią konkretnego tekstu, a nie z wszelkimi znanymi mi artykułami i poglądami działaczki z Osieka. A w tym konkretnym tekście w ani jednym słowie Autorka nie nawiązała do moich wypowiedzi dotyczących IV Kongresu Kociewskiego. Dlatego trudno dalej mi zrozumieć, dlaczego właśnie te konkretne stwierdzenia z mojego artykułu o regionalizmie znalazły się w jej głosie poświęconym krytykom spraw kongresowych. Wyciągnięte zostały tam kwestie, niestety w sposób bardzo wybiórczy i przeinaczony, dość mocno specjalistyczne, o których trudno dyskutować bez znajomości literatury fachowej z zakresu etnologii i socjologii. Takie są reguły naukowego dyskursu i na nic tutaj nie pomogą lekceważące stwierdzenia o żonglerce poglądami naukowców. Nie wystarczy głośno zakrzyknąć, że ma się racje, lecz jak się powiedziało A, to należy powiedzieć też B i albo przytoczyć konkretne naukowe argumenty na poparcie swoich tez, albo przyznać się do nadinterpretacji lub zbyt pobieżnej lektury.
Niestety Patrycja Hamerska potwierdza moje wcześniejsze obawy dotyczące nieuważnego zapoznania się z moim artykułem w "Rydwanie". Głównym motywem, jaki mnie w nim, był tytułowy regionalizm na Kociewiu. I tenże regionalizm próbowałem zdefiniować oraz powiązać z specyfiką naszego regionu. I właśnie z perspektywy tegoż regionalizmu, a nie geografii, historii, czy gospodarki spróbowałem zdefiniować pojęcie "region". Moja wypowiedź w "Rydwanie" była dość precyzyjna:
Przechodząc do Kociewia, wydaje się, że pierwszym problem w kontekście regionalizmu na tym obszarze jest próba zdefiniowania tego, czym Kociewie jest. Podstawowym kryterium wszelkiego mówienia o regionach jest przestrzeń, a dokładniej wykreślanie w niej granic regionalnych. Jak pisze Jerzy Damrosz, w przypadku regionalizmu nie chodzi jednak o >>czystą>przestrzenny układ zaspokajania potrzeb ludzkich
Święto biegaczy w SmętowieKrótka informacja z wybranych zdarzeń za okres 2011.03.21.-2011.03.27.
1. 21-03.2011 - m.Starogard Gd., ul Kościuszki - pożar budynku
Po przybyciu na miejsce zdarzenia zastano pożar w nie użytkowanym budynku mieszkalnym( pustostan) na poziomie I i II piętra . Istniało zagrożenie rozprzestrzenienia ognia. Budynek nie był zasilany w energię elektryczną ani inne media. Otwory okienne i drzwiowe zamurowane. Zabezpieczono miejsce zdarzenia. Za pośrednictwem SK KP dodysponowano kolejne zastępy ( SHD i SLRd ) z JRG PSP. W pierwszej fazie gaszenia pożaru podano 1 prąd wody z drabiny przystawnej na pierwsze piętro budynku. Po przybyciu SHD ratownicy przy pomocy piły spalinowej wycięli 2 otwory w dachu budynku w celu odprowadzenia dymów i gazów pożarowych oraz temperatury . Następnie ratownicy przy użyciu 1 prądu wody podali z dachu do wnętrza 1 prąd gaśniczy. W międzyczasie rozstawiono drabinę D 10 W i przy pomocy podręcznego sprzętu burzącego wyburzono zamurowane otwory po oknach na poziomie II piętra , I piętra i parteru . Na miejsce zdarzenia przybył zarządca budynku oraz policja .Wprowadzono 2 roty ratowników do wnętrza budynku w aparatach ODO wraz z liniami gaśniczymi. Ratownicy po kondygnacjach poruszali się po drabinach nasadkowych gdyż konstrukcja stropu była nadpalona z dziurami. W międzyczasie dowożono zapasowe butle do aparatów ODO . W związku z trudnymi warunkami pracy ratowników oraz konieczności podmiany dodysponowano 2 zastępy OSP. Przybyłe na miejsce zdarzenia zastępy OSP przy użyciu sprzętu burzącego oraz łańcuchowych pił spalinowych dokonywały rozbiórki nadpalonych 2 drewnianych stropów oraz drewnianych ścian działowych. Rozebrane elementy drewnopochodne budynku przelano prądem wody. Po ugaszeniu pożaru pracownicy Zarządu Budynkami Mieszkalnymi zabezpieczyli budynek przed dostępem osób postronnych. Działania zakończono.
2. 23-03-2011 - gm.Bobowo, Wysoka - pożar budynku
Po przybyciu na miejsce zdarzenia zastano pożar, który powstał na poddaszu nieużytkowym budynku jednorodzinnego. Mieszkańcy znajdowali się na zewnątrz budynku. Ratownicy zabezpieczyli teren działań. Zakład energetyczny odłączył dopływ prądu do budynku. Ratownicy podali 2 prądy wody w natarciu wewnętrznym na poddasze. Jeden prąd przez główne wejście do budynku i drugi po drabinie przez okno strychowe. Po ugaszeniu przystąpiono do przewietrzania i oddymiania budynku. Rozebrano i wyniesiono część nadpalonej konstrukcji drewnianej na zewnątrz budynku. Ewakuowano mienie z części mieszkalnej budynku. Przybyły na miejsce inspektor nadzoru budowlanego wyłączył z użytkowania część budynku, nad którą uszkodził się strop.
3. 26-03-2011 - gm.Osiek, Lisówko - miejscowe zagrożenie
Po przybyciu na miejsce zdarzenia zastano zawalona konstrukcję budynku gospodarczego (budynek zawalony w całości). Na miejscu zdarzenia była Policja i Karetka Pogotowia Ratunkowego. Obsada Karetki Pogotowia stwierdziła zgon u mężczyzny, który został przygnieciony elementami konstrukcji budynku. Działania straży polegały na zabezpieczeniu miejsca zdarzenia przed dostępem osób postronnych oraz oświetleniem miejsca akcji. Po dokonaniu czynności dochodzeniowych przez Policje i prokuraturę zwłoki mężczyzny zostały wyniesione przez pracowników zakładu pogrzebowego. Akcje zakończono.
W wyżej wymienionych dniach jednostki straży pożarnej 18 razy uczestniczyły przy zdarzeniach związanych z gaszeniem pożarów suchej trawy.
Sporządził mł.ogn. Bartosz Bieliński
Temat najważniejszy: drogi
Objeżdżam szkoły. Mówię na lekcjach o reporterce. W Bytoni, Kokoszkowach, Mirtkach, Osieku i innych miejscowościach opowiadam o otaczającym nas niby zwyczajnym świecie. O tym, że warto dostrzec jego piękno, znaleźć ślady historii, odkryć źródła rzeczki, opisać, uwiecznić. W trakcie zajęć dowiaduję się, kto jeszcze lubi pisać, rysować, robić zdjęcia. Przekonuję, że otaczająca nas rzekomo szara rzeczywistość jest ciekawsza, niż ta w grach komputerowych, TV czy na Facebooku.
Gdy wchodzę do klasy, od razu odżywa we mnie belfer. Ciągle jednak nie mogę się przyzwyczaić, że 45 minut to nie godzina i stąd te moje lekcje nigdy nie są dokończone. Po wejściu do sali zwracam uwagę, według jakiego klucza rozlokowani są uczniowie.
Czasami zdarzają się zabawne sytuacje. W jednej z nich siedzieli z przodu, ławka w ławkę, z małym - dosłownie (podstawówka) - wyjątkiem. Pod ścianą samotnie usiadła obrażona na cały świat dziewczynka. Przesadziłem ją do trzeciej środkowej ławki. Ciągnąłem opowieść o przygodach, jakie spotykają reportera podczas działań operacyjnych. Uczniowie słuchali jak zaczarowani. Tylko ta drobniutka dziewczynka rysowała koguta. Powstawał piękny, kolorowy, zupełnie jakby w ruchu, choć na kartce w kratkę.
Przerwałem opowieść i zbliżyłem się do jej ławki. " Przecież słucham!" - rzuciła naburmuszona dziewczynka. "Rysuj dalej" - szepnąłem. Myślała, że kpię. Po tym co jakiś czas zerkałem, by zanotować okiem niezwykły proces tworzenia. Kogut piękniał i piękniał, nabierał ruchu, życia, zupełnie jakby chciał wyskoczyć z kartki.
Zabrzmiał dzwonek. Dzieci, czując niedosyt, otoczyły mnie przy biurku, żeby obejrzeć magiczne przedmioty, jakich używam w trakcie wykładów, i jeszcze o to czy owo zapytać. Nagle mi się przypomniało. "A gdzie ta dziewczynka z kogutem?" - zapytałem. Po chwili ją sprowadzono. "Gdzie masz koguta?!". "Wyrzuciłam do kosza na śmieci". Śmiesznie to wyglądało: zaczęliśmy w nim grzebać szukając rysunku. Znalazł się, ale niestety, bardzo już wymiętolony. Kogut poszarzał, zdechł, przestał istnieć jako dzieło oraz dowód rzeczowy minionej już niby DAWNO lekcji.
Coś z nami jest nie tak, że nieraz mówimy o tym, co było przed chwilą jak o odległej historii. Żyjemy w czasie teraźniejszym nie dostrzegając, że to tylko maleńki w nim przystanek... Więc kogut został wrzucony z powrotem do kubła. Chciałbym, żeby w czasach, gdy wczoraj już dzisiaj tak prędko staje się historią, "Zielony Autobus" nie był takim wyrzuconym kogutem dziewczynki. Nie wyrzucajcie go, proszę, do kubła na śmieci. Nie wyrzucajcie kogutów, pamiętników, gazet, zdjęć i mnóstwa innych rzeczy. Może czasami w jakichś chwilach do nich powrócicie i zrozumiecie, pędząc w tym dzisiejszym szalonym ekspresie czasu, że, no tak, przecież tak było, że ja dzisiaj, teraz, w tej chwili, właściwie jestem chwilową kontynuacją tamtego ja w czasie przeszłym.
Tadeusz Majewski
Sklep w Borzechowie. Do kasy podchodzą dwie roześmiane dziewczyny - kobiety. To Agnieszka Kowalska z Borzechowa i jej koleżanką. Potwierdza się zdanie pani sołtys Borzechowa, że sklep to całkiem dobre miejsce do dyskusji. Agnieszka swobodnie rozmawia z właścicielami. Dziewczyna ukończyła w Elblągu Państwową Wyższą Szkołę Zawodową - kierunek: ekonomia w zakresie przedsiębiorczość gospodarcza. Interesuje się fotografią. Niedawno wróciła z Anglii. Trudno w to uwierzyć, bo bardzo rzadko słychać o powrocie młodych Polaków.
Informacja prasowa od Lokalnej Organizacji Turystycznej KOCIEWIE
22 marca 2011 r.
Zapraszamy na bezpłatne spływy kajakowe po starogardzkiej Wierzycy!
W sobotę i niedzielę 2 i 3 kwietnia Lokalna Organizacja Turystyczna KOCIEWIE otwiera kolejny sezon turystyczny promocją rekreacji na falach najważniejszej rzeki Kociewia. Na spragnionych wrażeń czeka wiele wolnych miejsc w przygotowanych na tę okazję kajakach.
Szczegóły sobotnie:
- początek godz. 11.00 w stanicy harcerskiej w Parku Miejskim w Starogardzie Gdańskim,
- transport uczestników ze stanicy do Kręgskiego Młyna,
- spływ z Kręgskiego Młyna z powrotem do stanicy,
- finał z poczęstunkiem w stanicy harcerskiej.
WIĘCEJ NA TEN TEMAT - PRZEJDŹ
Ad vocem słów kilku, bynajmniej nie o kongresie
Z pewnym zaskoczeniem przeczytałem tekst Patrycji Hamerskiej "O kongresowej krytyce słów kilka", w którym Autorka polemizuje z osobami, które według niej zbyt krytycznie podsumowują zeszłoroczny, IV Kongres Kociewski. Zdziwienie to spowodował zwłaszcza fakt, że do przysłowiowej tablicy został wywołany mój artykuł z najnowszego, szóstego numeru "Rydwana", który akurat problematyki zeszłorocznego kongresu dotyka całkiem marginalnie, choćby z tego powodu, że został napisany w lipcu 2010 r. Efekt jest taki, iż mimo tytułu, zarzuty Autorki względem mojej osoby nie za wiele mają wspólnego z samym kongresem z ubiegłego roku. Szkoda zatem, że nie ustosunkowała się do innego mojego tekstu, z czwartego zeszytu "Tek Kociewskich", w którym, jako przewodniczący zespołu przygotowującego część tczewską kongresu, zawarłem swoje, dość krytyczne wnioski (dostępnego bezpłatnie pod tym adresem:
http://www.kaszubi.pl/kbi/download/teki_kociewskie_4.pdf).
Niemniej zarzuty, które Patrycja Hamerska sformułowała w swoim tekście, są na tyle ciężkie, że zmuszony jestem, mimo iż nie dotyczą tytułowego kongresu, się do nich ustosunkować.
Przechodząc do meritum, muszę zacząć od nutki żalu, iż Autorka artykuł w "Rydwanie" przeczytała bardzo niestarannie, wyraźnie go w kilku miejscach nadinterpretując. Na dodatek już pierwszy, poważny zarzut, jakoby moje spostrzeżenia były objawem "zwątpienia w kociewskość regionu", powoduje, że trudno ten głos postrzegać jako merytoryczny. Nie do końca dowiadujemy się bowiem, co się tak naprawdę kryje pod tym sformułowaniem. Chyba nie jest nim próba naukowej systematyzacji pojęcia regionu i wpisania Kociewia jego definicję? Oznaczałoby to, że jakiekolwiek naukowe zajmowanie się stanem regionalizmu na Kociewiu jest zbrodnią przeciwko regionalnemu patriotyzmowi. Nie sądzę by to był pogląd Autorki, a skoro jest to jedyne logiczne wyjaśnienie tego zarzutu, to trudno go nie uznać za mało merytoryczny.
Podczas, gdy osią moich rozważań jest stwierdzenie wybitnego badacza regionalizmu, prof. Jerzego Damrosza, że region to "przestrzenny układ zaspokajania potrzeb ludzkich" (o czym jest parę bitych stron), Autorka sugeruje jakoby cała moja refleksja ograniczała się do skądinąd trafnego, ale dość pobocznego stwierdzenia, iż "trudno jest wyróżnić Kociewie z obszaru Polski zarówno pod względem geograficznym, jak i historycznym". Podpierając się tezami Stanisława Węglarza o znaczeniu czynników subiektywnych w kształtowaniu się regionów, całkowicie nie zauważa przytoczonego modelu powstawania regionów Jerzego Damrosza, w który owe czynniki się w pełni wpisują. Nie mówiąc już o tym, że nie sprecyzowała, skąd mamy czerpać wiedzę o subiektywnych odczuciach Kociewiaków, skoro nie mamy wyników żadnych badań na temat regionalnej tożsamości jakiejś większej (nie mówiąc już o w pełni reprezentatywnej) grupy mieszkańców naszego regionu.
Dalej Autorka nie może się zdecydować, czy Kociewie jako region "ukształtowało się stosunkowo niedawno", czy jednak istnieje od dawien dawna i ciężko grzeszą ci z historyków (w tym pewnie i moja skromna osoba), którzy twierdzą inaczej. Trudno tutaj dyskutować o bezspornych faktach, gorzej, że Patrycja Hamerska całkiem lekceważy wynikające z nich wnioski, które teoretycznie powinny mieć dla niej, jako zwolenniczki poglądu, że "najważniejszym wyznacznikiem regionu jest poczucie odrębności regionalnej, etnicznej i kulturowej jego mieszkańców", pierwszorzędne znaczenie. Skoro dopiero 200 lat temu Kociewie zaistniało, a dziś jest żywym regionem, to zmianę tę spowodować musiały istotne dla naszej regionalnej historii i tożsamości wydarzenia i procesy. Warto zatem pochylić się, także naukowo, nad tymi czynnikami i ich dzisiejszym znaczeniem dla mieszkańców Kociewia. Dla Autorki jednak analiza tej sprawy to "powątpiewanie w istnienie regionu". Trudno tutaj nie oprzeć się wrażeniu, iż powątpiewaniem nie są nawet wnioski z tych rozważań, ale same zajęcie się tym zagadnieniem… Jakby opisanie roli różnych działań wzmacniających, czy nawet kreujących tożsamość kociewską w jakikolwiek sposób szkodziło naszemu regionowi.
Co ciekawe, w krytyce tej nie ma żadnego odniesienia do głównego problemu, opisanego w artykule w "Rydwanie", czyli wpływu trzech pierwszych kongresów na regionalizm kociewski. Czyżby zbyt oczywiste i znane wszystkim, niedawne przecież, wypowiedzi towarzyszące pierwszym kongresom, w których wprost deklarowano, że musimy budować i rozwijać nasz region, zostały przemilczane jako niepasujące do tezy o odwiecznej samoistności Kociewia? Trudno tu zrozumieć meandry zarzutów Patrycji Hamerskiej, bo czytając je dosłownie, o to samo co Michała Kargula można by oskarżyć choćby autorów uchwały I Kongresu Kociewskiego z 1995 r.
Na dodatek Autorka tutaj wciąga do dyskusji Bogu ducha winnych Kaszubów. Nie wiem, czym zawinił sobie niektórym, w tym Patrycji Hamerskiej, Józef Borzyszkowski, ale czy to jakiś grzech, że to on, Kaszub stanął na czele Komitetu Organizacyjnego Kongresu w 1995 roku? Przecież wszedł tam jako przedstawiciel ówcześnie największej organizacji skupiającej Kociewiaków, jakim było bez wątpienia Zrzeszenie Kaszubsko-Pomorskie, z dziesięcioma kociewskimi oddziałami i kilkuset ich członkami. Jemu, jak i innym Kaszubom, jak choćby Stanisławowi Pestce, winniśmy raczej wdzięczność, że w imię pomorskiej wspólnoty pomogli nam i nas wsparli, a nie udawanie, że ich tutaj nigdy nie było i alergiczne reakcje na każdą wzmiankę o tym. Jakoś górale się nie obrażają na Stanisława Witkiewicza, który im stworzył cały styl zakopiański w budownictwie, a tu belką w oku jest kilku zaangażowanych w nasze sprawy sąsiadów z Kaszub.
Wyciągając sprawy kaszubskie Autorka niestety znów sama sobie zaprzecza. Jak rozumiem, twierdzi tutaj, że silny i dość żywy regionalizm kaszubski jest tworem sztucznie wykreowanym przez działaczy. Usprawiedliwia tym podobne działania, jakie miały i mają miejsce na Kociewiu. Dlaczego zatem takie gromy na moją głowę, że o tym właśnie napisałem? Albo miałem rację i pretensja Autorki powinna być raczej skierowana w stronę zbyt wąskiego potraktowania przeze mnie tematu i ograniczenia się tylko do Kociewia, albo racji nie miałem i wyciąganie tutaj kaszubskiego alibi (trochę według zasady "a u was biją Murzynów") dla takich zjawisk nie ma najmniejszego sensu.
Być może zarzuty te są po prostu wynikiem daleko idącej nadinterpretacji, bo w moje usta Patrycja Hamerska wkłada nawet, jedynie cytowane przeze mnie, słowa badaczy Kociewia, na dodatek zmieniając ich znaczenie. To bowiem dr Anna W. Brzezińska na podstawie swoich badań etnologicznych uznała, że najważniejszymi (czy wręcz jedynymi) wyznacznikami odrębności regionalnej Kociewia jest dialekt, haft i strój. Ani ona, ani tym bardziej ja, nie pisaliśmy o tworzeniu ich na siłę, wręcz przeciwnie, nieco dalej pisałem o dużym zapotrzebowaniu społecznym na "kociewskie symbole", czego dowodem jest nie tylko sukces haftu kociewskiego i stroju regionalnego, ale także hymnu i herbu Kociewia.
Czytając ten artykuł muszę przyznać ze smutkiem, że Autorka przegapiła chyba jedno z najważniejszych jego stwierdzeń, iż nasz region jest ciągle regionem in statu nascendi, co zresztą nie jest niczym wyjątkowym w naszym kraju. Jako specjalistka w sferze badan regionalnych Patrycja Hamerska na pewno ma świadomość, że praktycznie wszystkie, żywe dziś regionalizmy, z podhalańskim na czele, są w dużym stopniu owocem świadomych i celowych działań służących ich kreacji i wzmacnianiu. Różni je jedynie czas i zakres takich działań. Obiektywna słabość dłuższej tradycji historycznej Kociewia tym bardziej każe nam doceniać wszelkie działania mające na celu podtrzymywanie, czy nawet budowę wspólnoty regionalnej. Nie można obrażać się na rzeczywistość i zaprzeczać faktom, że dzisiejsze Kociewie powstało nie tak dawno i ciągle się buduje na naszych oczach. Nikt nie przeprowadził badań, nawet sondażowych, dotyczących tożsamości mieszkańców Kociewia i nawet liczne przypadki regionalnego zaangażowania pojedynczych osób w skali 350-tysięcznej rzeszy mieszkańców naszego regionu, są tylko wartościowymi przykładami, a nie dowodami, na powszechność takiej tożsamości. Autorka w swojej polemice krytykuje LOT, za to, że opiera swoje sądy na niepotwierdzonych badaniami tożsamości regionalnej faktach. Sama jednak żąda by przy opisywaniu Kociewia brać pod uwagę głównie odczucia jego mieszkańców. Skąd mamy je jednak znać, skoro nikt ich nie zbadał? A jak mamy je zbadać, gdy nawet teoretyczne rozważania, które powinny być ich fundamentem, klasyfikowane jako "zwątpienie w region"?
Na koniec po raz kolejny podkreślić należy fakt, że w artykule, który jest formalnie odpowiedzią na krytykę ostatniego Kongresu Kociewskiego, Patrycja Hamerska w ani jednym zdaniu nie odnosi się do zarzutów, jakie wyartykułowałem w tym temacie. Choć swoją ocenę IV Kongresu Kociewskiego zawarłem przede wszystkim w artykule opublikowanym w czwartym zeszycie "Tek Kociewskich", to także w tekście z "Rydwana" znalazło się parę krytycznych (choć w sumie ogólnych) uwag w tej materii. Czy jak rozumiem, nie budzą one sprzeciwu? W takim razie skąd to larum i polemika ze mną w tym miejscu na całkiem inny temat? Naukowe rozważania o regionalizmie kociewskim to jednak nieco inna kwestią, niż krytyczne wnioski z doświadczeń organizacyjnych ostatniego kongresu.
Mimo wszystko cieszy mnie zabranie głosu przez Patrycję Hamerską. Choć ze mną polemizuje akurat w temacie naukowej refleksji nad regionalizmem na Kociewiu, to mam jednak nadzieję, że w materii podsumowania ostatniego kongresu nie ograniczy się tylko do krytyki krytyków, ale zaproponuje także i pomoże wdrażać nowe, skuteczne, i konkretne pomysły, których jak widać nam w 2010 roku zabrakło. Mam tylko nadzieję, że przed następnym, oby rychłym, sięgnięciem po pióro zastanowi się, dlaczego organizatorzy jednej z bardziej udanych części IV Kongresu Kociewskiego nie boją się krytycznie spojrzeć na swoje dzieło. Może dlatego, że to właśnie oni mają największą świadomość tego, co zostało zmarnowane i w jakich okolicznościach? Może też dlatego, że nauczeni doświadczeniem chcą już dziś planować rok 2015, a nie tylko upajać się własnymi osiągnięciami z przeszłości?
Michał Kargul
TEKST PATRYCJI HAMERSKIEJ - PRZEJDŹ
W Gminnej Bibliotece Publicznej w Bobowie - jak to w bibliotekach - jest ciepło, cicho i przytulnie. Ręce aż się proszą, by sięgnąć po jeden z 10 725 woluminów. Dlaczego więc ręce nie sięgają?
Z szefową biblioteki Reginą Błąk rozmawia Tadeusz Majewski.
Świetlica wiejska w Jabłówku. Na dworze 10 stopni, wiatr, ale świeci słońce. Dla dzieci i młodzieży jest to czas powrotu ze szkół do domów. Drzwi świetlicy są otwarte. Na krzesełku w wejściu sprytnie siedzi dziewczyna. W ten sposób, żeby promienie słońca bez wiatru dotykały jej twarzy. Po chwili jesteśmy w świetlicy i rozmawiamy.
,,Rozwój przez kompetencje" - projekt współfinansowany przez Unię Europejską w ramach środków Europejskiego Funduszu Społecznego -,,Człowiek - najlepsza inwestycja".
Celem projektu jest: 1/ rozwój kompetencji z nauk matematyczno-przyrodniczych i przedsiębiorczości u 11 uczniów stanowiących zespół projektowy; 2/ pogłębienie i poszerzenie wiedzy merytorycznej, dotyczącej realizowanego tematu; 3/ nabycie umiejętności pracy zespołowej; 4/ rozwój doświadczenia w podejmowaniu decyzji; 5/ nabycie umiejętności związanych z tworzeniem prezentacji wyników swojej pracy.
Bytonia. Marcin Pienschke
W wyborach sołtysa na ogólną liczbę 653 uprawnionych do głosowania obecnych było 56. Zebraniu przewodniczyła Ewa Jędrzejewska. W skład komisji skrutacyjnej weszli: Henryk Czubkowski, Jadwiga Wildman, Dorota Urbanowicz. Jako kandydatów na sołtysa zgłoszono Marcina Pienschke i Janusza Schutzmanna.
"Jan Rokita w czasie stanu wojennego, od stycznia do lipca 1982 r., był internowany. Dlatego, powołując się na ustawę z 2007 r. która umożliwia internowanym osobom walkę o odszkodowanie, skierował sprawę do sądu. Ten przychylił się do jego wniosku i zasądził maksymalne możliwe zadośćuczynienie - 25 tys. zł" - czytamy w internecie.
Mieszkająca w Wielkim Bukowcu Elżbieta Wieczorek (71 l.), działaczka Solidarności ze starogardzkiego Elektronu w latach 1981 - 1983 była, po ciężkich przeżyciach w więzieniu na Fordonie, na "internie" w Gołdapi. Z powodu choroby zwolniono ją wcześniej - musiała się leczyć w szpitalu. Schorowana mieszka w koszmarnych warunkach i nie wystarcza jej na chleb.
Wybieramy się na reporterską wyprawę do Radziejewa, mając notatki dotyczące historii wsi. Notatki - punkty: 
Mały Bukowiec. Bogdan Sarnowski wybrany po raz trzeci sołtysem
Wybory sołtysa i rady sołeckiej w Małym Bukowcu odbyły się dnia 17 marca.
- Spotkanie było budujące. Można nawet powiedzieć, że przebiegało w atmosferze pełnej refleksji - mówi ponownie wybrany sołtysem wsi Bogdan Sarnowski. - Na nikogo nie przeprowadzano jakiejś nagonki, nie krytykowano. Głosowało 26 osób. Oprócz nich na salę przyszli właściciele domków letniskowych.
Sołtysem można zostać z różnych powodów. Jeden za działalność społeczną, inny za popularność polityczną, jeszcze inny za widoczne geny przywódcze, jeszcze inny dzięki bardzo rozbudowanej "sieci" krewnych i przyjaciół. Pani Joanna podaje powód bardzo zaskakujący...
Zimno jeszcze, a już wszyscy chcą robić porządki, co widać po wioskach. Podobnie jest w Czarnymlesie. W tej "niepozbieranej" architektoniczne wsi widać duże zmiany, jakie zaszły przez ostatnie lata. Sołtys Brunon Kordowski mieszka w centrum. W wyborach wygrał jednym głosem.
Stefan i Cecylia Pestka mieszkają na początku szosy na Czarnylas, bardzo blisko kościoła. Ich dom ma zdecydowanie ponad sto lat. Być może tyle, ile stare meble, jakie stoją w pokojach. W pokoju z piękną starą szafą ciepło daje wielki jak na to niskie pomieszczenie kaflowy piec.
Halina Wika po raz trzeci wygrała wybory na sołtysa Pączewa, które odbyły się pod koniec stycznia w szkole. We jest prawie 700 mieszkańców. Na wybory przybyło 78 osób uprawnionych do głosowania. Wszystkie głosy były ważne.
Drobiazgi 2011
Spis
1. Okno na podwórze
2. Okno na drogę
3. Okno oka
Okno na podwórze
Przez okno widać świat. Kawałek świata. Niewielki, w granicach ram. Przez okno patrzę na świat, a świat patrzy na mnie. Kto widzi więcej? Bywa, że pewien jestem, ze ja widzę więcej. Chyba częściej wydaje mi się, że o wiele więcej widzi świat. No, nie wiem.
Widzę sójkę. Kolorową, wszystkożerną, nie gardzącą pobratymcami. Z brzozy za oknem przygląda mi się uważnie. Kiedy zbliżam nos do szyby, by lepiej widzieć, odlatuje. Jestem duży, pewnie głodny, tak mnie ocenia, nie ma na co czekać, trzeba ocalić życie i zapamiętać, że ten dziwnie wystrojony zwierz chciał podejść zbyt blisko, a jego ciekawość na tyle mętne ma powody, że pióra cierpną na skrzydłach. Tak mnie może ocenia albo i gorzej, mnie i wszystko, co żywe, a większe od niej. Dzięki takiemu podejściu do życia wciąż żyje.
Słońce przysłonięte ołowianą chmurą przygasło. Sójka zmieniła się w ciemnoszary znak zapytania. Może to nie sójka a usychająca gałązka sosny. A może to duch sosny, który wyszedł z żywego drzewa, wypłynął z żywicą przez szczeliny kory, by podziwiać dojrzewające brzemię szyszek.
Okno na drogę
Patrz. Dojrzyj. Ze wzgórka ku dolinie idzie staruszka. Przystaje. Siada na kamieniu. Patrzy na wzgórek, z którego zeszła, spogląda na drogę, która prowadzi ja w dolinę. Ociera oczy. Może to kurz, może to łzy mącą jej widok. Patrzy uparcie, może już dojrzała dziewczynkę, idącą ku niej z doliny.
Dziewczynka, wspinająca się ku wzgórkowi, rośnie. Staruszka widzi już swoją pomyłkę. To dorodna pannica. Uśmiechnięta, mocna, pewna siebie, kobieta. Idzie, a zdaje się, że tańczy. Teraz słychać, śpiewa o pięknym dniu i kochanku, który na nią czeka. Staruszka podnosi się z kamienia i powłócząc niepokornymi nogami, kuśtyka ku dolinie.
Staruszka i pannica mijają się na stoku w pół drogi miedzy wzgórkiem a dolina. Przystają na chwilę. Pozdrawiają się. Mówią przez chwilę do siebie. Staruszka może o spiekocie i wybojach. Dziewczyna o błogosławieństwie słonecznego dnia.
Czarna nitka asfaltowej drogi, po której toczą się nie większe od ziarnek kąkola tiry, tuż pod linia horyzontu zdaje się być rysą na szybie.
Miedzy rysą na szybie a niebem stoi dom, małe wybrzuszenie nie większe od łepka szpilki. Z okna tego domu może patrzy Anna, może Andrzej, może Magda. Ten, kto patrzy, widzi ten sam obraz, zapisuje tę sama opowieść, lecz przecież inną, odwróconą na druga stronę.
Dojrzałeś niewiele. Kroplę, może dwie z bezkresnego morza opowieści.
W uchylonej okiennej szybie zobaczyłeś to spotkanie. Dojrzałeś wzgórze i dolinę. Zajrzałeś tez w swoje oczy odbite w lustrze szyby.
Okno oka
Otwieram oczy. Tworzę opowieść. Zapisuję ją. Opowiadam sobie. Może jutro, może kiedyś opowiem ją temu, którego spotkam.
Jesień. Mgła unosi się nad polami, łąką i rzeką. Opary snują się między zarysami miedz, brzeziny i sosnowego zagajnika. Rozdzierają się, wznoszą i nikną. Niekiedy w rozstępujących się mgłach, w snopie promieni słonecznych można dostrzec szczyt domu, ogród albo kościelny, podwójny, czerwony dach. Przedmieście. Moje miasto całe jest przedmieściem miasta, którego nie ma.
To, co widzę, rozpływa się w powietrzu. Mówię to do siebie, jakby cudzymi słowami.
Zamykam oczy. Oczyma wyobraźni próbuję zobaczyć więcej. Patrzę śmiało. Przekraczam granicę wyobraźni. Widzę. Małe miasteczko. Małe, ale czy Paryżem musi być mój pępek świata.
